Sa Aking Party ng Ikalawang Kasal, Napatawa Ako Nang Makitang Waitress ang Aking Dating Asawa — Ngunit Makalipas ang 30 Minuto, Isang Malupit na Katotohanan ang Nabunyag na Nagpayanig sa Buong Katawan Ko

Ang musika sa loob ng grand ballroom ng isang mamahaling hotel sa Tagaytay ay mahinahong tumutugtog. Ang mga ilaw ay malambot, romantiko, at bawat sulok ng silid ay punô ng mga bulaklak, champagne, at mga ngiti. Sa unang tingin, walang bahid ng tensyon—lahat ay masaya, lahat ay nagdiriwang. Ako si Marco, apatnapu’t dalawang taong gulang, at iyon ang araw ng ikalawa kong kasal. Sa tabi ko ay ang bagong asawa kong si Clarisse, isang batang babae na labing-isang taon ang tanda ko. Siya’y maganda, edukada, at may dugong mayaman. Sa mata ng lahat, kami ang perpektong mag-asawa.

Ngunit nang dumating ang sandaling iyon—nang makita ko siya—parang tumigil ang lahat ng tunog sa paligid ko.

ANG MUKHANG AKALA KONG HINDI KO NA MAKIKITA PA

Habang binabati kami ng mga bisita at nakikipagkamay ako sa mga business partners at kamag-anak, napatingin ako sa gilid ng bulwagan. May mga waitress na naglilingkod ng alak, bitbit ang mga tray na puno ng wine glass. Isa sa kanila ay tila pamilyar. Sa una, inisip kong nagkakamali lang ako. Pero nang lumapit siya sa amin para maglagay ng champagne sa aming mga baso—doon ako tuluyang napatigil.

Ang babae… ay si Lara — ang una kong asawa.

Hindi ako makapaniwala. Anim na taon na kaming hiwalay. Ang huli kong balita, lumipat siya ng lungsod, nagtrabaho sa isang ospital, at nagkaroon ng bagong buhay. Ngunit heto siya ngayon—nakasuot ng uniporme ng catering staff, may suot na itim at puting apron, at tila pagod na pagod.

Napalunok ako. Bahagya akong natawa, hindi ko alam kung dahil sa hiya, kaba, o gulat.
“Ang galing naman ng tadhana,” bulong ko sa sarili. “Ang dating reyna ng bahay ko, ngayon, waitress sa kasal ko.”

Ang ilang mga bisita ay napansin ang titig ko at sumunod sa tingin ko. May ilan pang ngumiti, may ibang nagbulungan. Isa pa, alam ng karamihan sa mga bisita na dati akong hiwalay, kaya’t ang eksenang iyon ay tila eksaktong galing sa isang pelikulang puno ng ironiya.

Tumingin siya sa akin—isang sandali lang. Walang salita. Walang ekspresyon. Parang wala lang.
At sa isang iglap, tumalikod siya at lumayo.

ANG MUNDO KONG WALANG KAPATAWARAN

Habang tumatagal ang gabi, sinubukan kong kalimutan ang nakita ko. Si Clarisse ay masaya, tumatawa, at kinakausap ang mga bisita. Ngunit sa likod ng lahat ng iyon, ang isip ko’y naglalakbay pabalik. Naalala ko kung paano nagsimula ang lahat—kung paano ako at si Lara ay nagsimula bilang magkasintahan noong kolehiyo, kung paano kami nagpakasal kahit kapos sa pera, at kung paano ko siya iniwan nang makilala ko si Clarisse.

Ang totoo, hindi ko siya iniwan dahil hindi ko na siya mahal. Iniwan ko siya dahil gusto kong “umangat.”
Noong panahong iyon, nagkaroon ng pagkakataong makapasok ako sa malaking kumpanya ng pamilya ni Clarisse. Ngunit kailangan kong alisin ang imahe ng “mahirap na asawa.”
At kaya ko ginawa ang pinakamasakit kong desisyon: iniwan ko si Lara.

Hindi ako umiyak noon. Hindi ako humingi ng tawad. Basta ako na lang nawala.
At ngayong gabi, habang nakikita ko siyang naglilingkod ng alak sa mga taong dating tinawag kong kaibigan, naramdaman kong parang ako ang nasa ilalim.

ANG 30 MINUTONG NAGBAGO NG LAHAT

Makalipas ang tatlumpung minuto, habang nag-aabot ako ng toast sa mga bisita, biglang may kaguluhan sa may gilid ng bulwagan. May mga narinig akong sigaw. Isang baso ang nabasag, at may babaeng napaupo sa sahig.

“Lara!” may tumawag mula sa staff area.

Napalingon ako. Nakita kong nakahandusay si Lara sa sahig, hawak ang dibdib, tila nahihirapan huminga. Agad kong naramdaman ang malamig na pawis sa batok ko. Lumapit ako, halos hindi ko alam kung bakit, at nakita kong may mga luha sa kanyang mga mata.

Tinangka ko siyang kausapin. “Lara… anong nangyari sa’yo?”

Hindi siya agad sumagot. Sa halip, may sinabi siyang mahina ngunit malinaw:
“Hindi mo man lang… tinanong… kung bakit ako nawala noon.”

Nagtaka ako. “Ano ibig mong sabihin?”

Bago pa man siya makasagot, dumating ang isang lalaki—mga tatlumpu’t tatlong taong gulang, nakasuot din ng uniporme ng staff. Lumuhod ito sa tabi ni Lara at tinawag siya ng:
“Ma, okay ka lang?”

Ang buong paligid ay tila tumigil.
Ma?

Parang hindi ko maintindihan.

Ang lalaki’y tumingin sa akin, galit ang mga mata. “Kaya pala ayaw mong makita si Mama. Alam mo bang kung anong pinagdadaanan niya noon nang iwan mo siya?”

Parang tumigil ang oras.
“Anak…?” bulong ko, halos hindi ako makahinga.

Ang totoo ay hindi ko alam na buntis si Lara noong iniwan ko siya.

ANG LIHIM NA ITINAGO NG PANAHON

Nang dalhin siya sa medical room ng hotel, sumunod ako. Doon ko nalaman ang lahat.
Si Lara ay buntis na pala nang iwan ko siya anim na taon na ang nakalipas. Hindi niya nasabi dahil ayaw niyang makipagtalo. Nais niyang ako mismo ang magdesisyon kung gusto ko pa siyang makasama.

At nang ako’y umalis, pinili niyang manahimik.
Pinalaki niya mag-isa ang anak namin.
Upang mabuhay, nagtrabaho siya bilang nurse, tagaluto, at kalaunan bilang waitress sa catering agency.

Ang lalaking nakita ko ay si Miguel — ang anak ko.

Ang anak na hindi ko kailanman nalaman na mayroon ako.

At ngayong gabi, habang ako ay nagdiriwang ng bagong simula, siya naman ay naroon… naglilingkod sa akin.

ANG MGA SALITANG HINDI KO NA NAIBALIK

Nang gumising si Lara matapos ang ilang minuto, pinakiusapan kong makausap siya.
“Lara, bakit hindi mo sinabi sa’kin?” tanong ko.

Ngumiti siya nang mapait. “Para saan pa, Marco? Alam kong hindi mo ako pipiliin. Noon, mas mahalaga sa’yo ang imahe mo. At alam kong kung sinabi ko pa, baka mas lalo lang akong masaktan.”

Hindi ako nakasagot.

“Miguel grew up fine,” dagdag pa niya. “Wala kang kailangang ikahiya. Pero sana, ngayong alam mo na, kahit man lang ngayon… kilalanin mo siya.”

Tumango ako, pero sa loob-loob ko, durog na durog ako.

Ang buong pagdiriwang ay parang nawalan ng kulay. Ang mga tawa ng mga bisita, ang mga bulaklak, ang musika—lahat iyon ay parang kalabog ng konsensya sa tenga ko.

Si Clarisse, nang malaman ang nangyari, ay tila hindi makapaniwala.
“Marco,” sabi niya, “kung alam kong may ganito kang tinatago, hindi ko alam kung itutuloy ko pa ‘to.”
At doon ko lang napagtanto kung gaano kababaw ang mundo kong itinayo sa kasinungalingan.

ANG ARAW PAGKATAPOS NG PARTY

Kinabukasan, bumalik ako sa ospital kung saan dinala si Lara para ipasuri. May mahinang sakit siya sa puso, at ayon sa doktor, matagal na itong problema na pinabayaan dahil sa kakulangan sa pera.

Habang nasa tabi niya ako, tinanong ko siya kung kaya pa naming ayusin.
Ngumiti lang siya. “Hindi ko kailanman hiniling na bumalik ka. Gusto ko lang na malaman mong hindi lahat ng iniwan mo ay nawala. May anak ka, Marco. At kailangan ka niya, kahit konti lang.”

Hindi ko alam kung paano magbabayad sa kasalanan ko. Ngunit sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, humingi ako ng tawad.

Lumuhod ako sa harap niya, at sa pagitan ng mga hikbi, sinabi ko:
“Lara, patawarin mo ako. Patawarin mo ako sa lahat ng ginawa kong kasakiman.”

Hinawakan niya ang kamay ko, marahan. “Matagal na kitang pinatawad,” sabi niya. “Ang hindi ko lang alam ay kung kaya mong patawarin ang sarili mo.”

ANG HULING TOAST

Lumipas ang ilang buwan. Hindi ko na itinuloy ang honeymoon. Si Clarisse ay tuluyang umalis, at hindi na kami nagkita pa. Ngunit ako, araw-araw, bumibisita kay Lara at kay Miguel.

Unti-unti kong sinubukang maging ama, kahit huli na.
Minsan, habang magkasama kami ni Miguel, tinanong ko siya kung galit ba siya sa akin.

“Hindi ko alam, Pa,” sagot niya. “Pero natutuwa ako na narito ka na. Kahit ngayon lang.”

Ngumiti ako. At doon ko naramdaman na minsan, ang mga katotohanang binabawi ng tadhana ay hindi laging kaparusahan. Minsan, ito’y pagkakataon—isang huling pagkakataon upang maitama ang mali.

EPILOGO: ANG KASAL NA HINDI KO MALILIMUTAN

Ngayon, tuwing may nakakarinig ng kwento ko at nagtatanong kung ano ang pinakamasayang kasal na napuntahan ko, lagi kong sinasabi:
“Ang ikalawang kasal ko.”

Ngunit hindi dahil sa babae kong pinakasalan—kundi dahil doon ko natagpuan muli ang dalawang bagay na minsan kong itinapon: ang anak ko at ang konsensya ko.

At sa bawat pag-ikot ng baso ng alak, sa bawat pagtama ng liwanag sa kristal, lagi kong naaalala ang gabing iyon—ang gabing sa halip na kasiyahan, ang malupit na katotohanan ang nagbukas ng mga mata ko sa kung sino talaga ako.