Sa mga ulat na lumabas, tila nakakaranas si Rita Daniela ng “victim-blaming” matapos siyang usisain ng mga netizen kung bakit siya pumayag na ihatid ni Archie Alemania sa kanilang tahanan, kahit na alam niyang ito ay lasing at nakapag-book na siya ng taxi. 

Ito rin ang unang tanong na inilahad ng kanyang legal counsel na si Atty. Maggie Abraham-Garduque. Ayon sa mga impormasyong nakalap, nakasaad ito sa sworn affidavit na isinumite ni Rita.

Sa kanyang affidavit, mababasa ang pahayag ni Rita: “Thinking that he was already sober and that he went back to his being an elder brother who could safely take me home. I agreed to ride with him and cancelled my Grab ride.” Dito, makikita ang kanyang pananaw na dahil sa pagtitiwala niya kay Archie, naisip niyang makakabuti na sumakay sa sasakyan nito sa halip na maghintay para sa kanyang Grab ride.

Ang insidenteng ito ay nagbigay-diin sa mga masalimuot na usapin ng responsibilidad at pananaw ng mga biktima sa mga ganitong sitwasyon. Maraming netizen ang nagbigay ng kanilang opinyon, at may mga nagsasabi na hindi dapat sisihin si Rita sa kanyang desisyon. Mahalaga ang konteksto ng mga pangyayari, at dapat unawain ang kanyang pananaw sa pagkakataong iyon.

Sa kasalukuyan, hiningan ng pahayag ang kampo ni Archie, subalit hindi pa sila nagbibigay ng tugon sa mga alegasyon na ito. Ang kawalan ng sagot mula sa kanilang panig ay nagbigay-diin sa tensyon na umiiral sa pagitan ng dalawang panig at nagdagdag sa usaping ito na patuloy na kinakasangkutan ng mga tao sa social media.

Ang sitwasyon ni Rita ay tila nagiging simbolo ng mas malawak na isyu ng “victim-blaming” sa lipunan, kung saan ang mga biktima ay madalas na sinisisi sa mga nangyaring insidente sa halip na ang mga taong tunay na may sala. Ang ganitong pananaw ay nagiging hadlang sa mga biktima na lumabas at magsalita tungkol sa kanilang mga karanasan, dahil sa takot na sila ay husgahan o baligtarin ang sitwasyon.

Sa ganitong mga pagkakataon, mahalaga ang suporta ng mga tao sa paligid ng mga biktima. Ang pag-unawa at empatiya mula sa mga kaibigan, pamilya, at komunidad ay nagiging kritikal sa kanilang proseso ng pagpapagaling. Kung ang mga tao ay patuloy na nagsasagawa ng “victim-blaming,” nagiging mas mahirap para sa mga biktima na makahanap ng lakas na lumaban para sa kanilang karapatan.

Ang sitwasyon ni Rita Daniela ay isang paalala sa lahat tungkol sa mga responsibilidad ng mga indibidwal sa kanilang mga desisyon, ngunit hindi ito dapat maging dahilan upang husgahan ang mga biktima sa mga sitwasyong labas sa kanilang kontrol. Dapat nating tanungin ang ating mga sarili: Paano natin maiaangat ang mga boses ng mga biktima sa halip na sila ay sisihin? Paano natin maipapahayag ang suporta sa mga taong nakakaranas ng ganitong uri ng pagsubok?

Sa huli, ang mga isyu ng “victim-blaming” ay dapat pag-usapan at suriin sa mas malalim na antas. Ang mga karanasang tulad ni Rita ay hindi lamang isang indibidwal na laban kundi isang kolektibong pagsusumikap upang itaguyod ang tamang pananaw sa mga biktima at masiguro na sila ay hindi mananatiling tahimik sa kanilang mga karanasan. Dapat tayong maging mapanuri at maging handang makinig sa mga kwento ng mga biktima, upang makapagbigay tayo ng mas makabuluhang suporta at maiwasan ang pag-uugali na nagdadala ng higit pang sakit sa mga taong nakakaranas ng hirap.