Genius sa Pulitika: Paano Ginamit ni PBBM si Trillanes Bilang “Huling Alas” Upang Wasakin ang Imperyo ng mga Duterte?

 

Sa mundong puno ng intriga at biglaang pagbabago ng alyansa, ang pulitika ng Pilipinas ay muling nagpakita ng isang masterclass sa estratehiya na tila hinalaw mismo sa aklat ni Sun Tzu na The Art of War. Ang kasalukuyang kaganapan sa pagitan ng administrasyong Marcos at ang pamilya Duterte—isang dating matibay na “UniTeam”—ay hindi lamang simpleng paghihiwalay, kundi isang maingat na inilatag na endgame move ng kasalukuyang pangulo.

Ang sentro ng usapin at ang pinakabago at pinakamatalim na sandata ni Pangulong Ferdinand “Bongbong” Marcos Jr. (PBBM) ay walang iba kundi ang kanyang dating mahigpit na kritiko: si dating Senador Antonio Trillanes IV. Ang tanong na bumabagabag ngayon sa sambayanan at sa mga eksperto sa pulitika ay ito: Alam na ba ni PBBM ang lahat mula pa noong simula? At ginamit niya ba si Trillanes bilang kanyang huling alas—isang tila political insurance policy—upang tiyakin ang kanyang kapangyarihan at tuluyang mabaklas ang impluwensya ng mga Duterte?

 

Ang PhP 7 Bilyon na Plunder Case: Ang Pagbubukas ng Digmaan

 

Ang tila matagal nang inihandang putukan ay naganap nang pormal na maghain si Trillanes ng plunder case laban kay dating Pangulong Rodrigo Duterte, Senador Bong Go, at mga miyembro ng pamilya Go. Ang akusasyon ay umiikot sa umano’y anomalya at katiwalian sa paggawad ng infrastructure projects na nagkakahalaga ng PhP 7 bilyon, na nagsimula pa noong panahon ni Duterte bilang alkalde ng Davao City hanggang sa siya ay maging pangulo.

Ayon sa mga paratang na inilabas, ang malawakang katiwaliang ito ay nagbigay-daan sa pagkakaloob ng mga proyekto sa mga kumpanyang pag-aari ng tatay at kapatid ni Bong Go. Malinaw na ang ganoong transaksyon ay isang lantad na paglabag sa batas at sakop ng plunder law ng bansa. Ang kasong ito ay hindi lamang isang simpleng pag-atake sa reputasyon; ito ay isang legal na balangkas na may kakayahang magpabagsak ng mga prominenteng personalidad.

Ngunit ang mas nakakagulat ay ang reaksiyon mismo ng kampo ni Duterte. Mabilis at lantad na inihayag ni dating Pangulong Duterte ang kanyang paniniwala na si Trillanes ay hindi gumagalaw sa sarili niyang kagustuhan. Ayon sa kanya, si Trillanes ay isang “pakawala ng Malacañang”—isang “attack dog” na ginagamit ni PBBM upang sirain at tuluyang wasakin ang mga Duterte. Ang pagkilalang ito mula mismo sa kanyang kalaban ang nagpapatunay na ang galaw ni Trillanes ay tila may basbas at nagkokompirma sa isang mas malalim na estratehiya.

Sun Tzu at ang Tiempo: Ang Maingat na Pagpaplano

 

Ang mga kaganapang ito ay nagpapaalala sa aral ni Sun Tzu sa The Art of War: “Ang pinakamahusay na heneral ay nananalo sa digmaan nang hindi naglalaban.” Tila ito ang naging gabay ni Pangulong Marcos Jr. sa kanyang pakikitungo sa dating alyado.

Nang magsimula ang kanyang termino, marami ang nagtaka sa tila pagiging neutral ni Trillanes. Ang dating kritiko ng mga Marcos ay nagpakita ng suporta, na tila nagpahiwatig ng isang temporary truce. Subalit, ang mga ulat at haka-haka sa likod ng pulitika ay nagsasabing ang tila pagbabago ng pananaw na ito ay bahagi ng isang mas malaking deal. Ang tanong ay hindi kung kailan magsisimula ang laban, kundi kailan ilalabas ni Marcos ang kanyang trumpo.

Ang susi sa estratehiyang ito ay ang konsepto ng tiempo, o tamang panahon. Kung inilabas agad ni Marcos ang mga isyu laban sa mga Duterte sa simula ng kanyang panunungkulan, ito ay magiging isang direktang konprontasyon na posibleng magresulta sa political destabilization at maging sa pagkabigo ng kanyang administrasyon. Sa halip, naghintay si PBBM. Naglatag siya ng pundasyon, pinatibay ang kanyang posisyon sa AFP (Armed Forces of the Philippines) na ngayon ay “solid sa likod ni Marcos”, at hinintay ang pagkakataon kung kailan ang pag-atake ay magiging pinakamabisa at hindi na makakagambala sa pagpapatakbo ng gobyerno.

Ang pagbubunyag ng mga bahid ng Duterte ay inilabas sa panahon kung kailan ang administrasyong Marcos ay nagpapakita ng pagpapalakas at matibay na direksyon. Sa ganitong tiyempo, walang ibang pagpipilian si PBBM kundi ang idepensa ang gobyerno at tugunan ang mga paratang, na nagbibigay ng impresyon sa publiko na siya ay hindi natatakot na labanan ang katiwalian.

 

Ang Dating Kalaban Bilang Huling Alas

 

Bakit si Trillanes? Ang sagot ay simple at henyo sa pulitika. Si Trillanes ay hindi lamang isang kritiko; siya ay isang maalam na strategist at dedicated researcher. Matagal na niyang hawak ang mga ebidensya at kaalaman tungkol sa mga kontrobersiya ng nakaraang administrasya. Sa pamamagitan ni Trillanes, nailalabas ang mga isyu laban sa mga Duterte nang hindi direktang sinasangkot si PBBM.

Ang estratehiyang ito ay nagbibigay ng mga sumusunod na bentahe kay Marcos:

Denial at Kalinisan: Nanatiling tila tahimik si Marcos at ang Malacañang sa mga alegasyon. Hindi niya ito inangkin bilang sariling mga paratang, kaya’t nananatili siyang tila neutral at “above the fray” ng putikan ng pulitika.
Kredibilidad ng Ebidensya: Ang ebidensya ni Trillanes ay may history at track record na binuo sa matagal na panahon, na nagbibigay dito ng mas matibay na kredibilidad kaysa kung ito ay biglaang inilabas ng kampo ni Marcos.
Insurance Policy Laban sa Destabilization: Ang mga nakalap na ebidensya ni Trillanes ay tila pinanghahawakan ni Marcos bilang kanyang insurance policy. Sa oras na magsimula ang mga Duterte ng anumang destabilization efforts o power play laban sa administrasyon, may nakahandang legal na sandata si PBBM na mabilis na magagamit upang magpabagsak sa mga banta.

Ang paggamit sa isang dating kaaway ay nagpapakita ng mataas na antas ng katalinuhan sa pulitika. Ang kasabihan sa pulitika ay hindi ka dapat nagtitiwala sa kaalyado mo, ngunit dapat mong alam ang gamit ng iyong kalaban. At ang paggamit ni Marcos kay Trillanes ay isang masterstroke na nagpapatunay na kaya niyang gamitin ang lahat ng asset sa pulitikal na larangan.

Isang Genius sa Pulitika at ang Pagbabago ng Kasaysayan

 

Si Pangulong Ferdinand Marcos Jr. ay tila hindi lamang simpleng lider; siya ay isang bihasang estratehista. Ang kanyang tila tahimik at maingat na pagpaplano, kasabay ng pagkilala sa tamang tiempo, ay nagpapakita ng isang political genius na bihira makita sa kasalukuyang henerasyon ng mga lider.

Ang endgame na ito ay hindi lamang tungkol sa personal na pulitika; ito ay tungkol sa paghubog ng direksyon ng bansa. Ang pagbaklas sa impluwensya ng mga Duterte, sa pamamagitan man ng legal na paraan o political maneuver, ay naglalayon na tiyakin na ang pamumuno ni Marcos ay hindi magagambala ng mga banta mula sa loob. Sa bawat pagbubunyag, ipinapakita ni PBBM na kaya niyang labanan ang katiwalian nang hindi natatakot sa mga posibleng implikasyon, basta’t ito ay nakabatay sa legal at estratehikong paraan.

Ang mga kaganapan ngayon ay nagtuturo sa atin na ang pulitika ay isang chess game na kailangan ng foresight at hustisya. Si Marcos ay hindi lamang sumusunod sa mga aral ng kasaysayan, kundi siya ay nagiging tagapaghuhubog nito. Sa dulo, ang laban ay hindi sa pagitan ng Marcos at Duterte, kundi sa pagitan ng political strategy at political survival. At sa ngayon, tila hawak ni PBBM ang lahat ng alas, at ang huling alas ay nagpapatunay na ang genius ng estratehiya ay nananaig. Ang lahat ng ito ay nag-iiwan ng isang matibay na tanong: Kung totoo ang lahat ng haka-haka na ito, ano pa ang nakahandang endgame move ni Marcos na tiyak na magpapabago sa kinabukasan ng pulitika ng Pilipinas?