Itinapon Habang Buntis: Ang Kuwento ni Chinello, Ang Paghihiganti ng Tadhana, at Ang Pagpapatawad sa Amang Nagtakwil

 

Ang maingay at magulong lansangan ng Lagos ay naging saksi sa pinakamasakit na sandali sa buhay ni Chinello. Hawak ang kanyang lumalaking tiyan, napuno ng luha ang kanyang mga mata habang pinanonood niya ang pag-alis ng sasakyan ng kanyang asawa, si Michael. Sa loob ng sasakyang iyon ay hindi lamang ang lalaking pinangakuan niya ng habambuhay, kundi pati na rin ang lahat ng kanyang mga pangarap. Iniwan siya ni Michael—isang buntis, isang ulila, at walang kahit isang sentimos—para sa kanyang sekretarya na si Cynthia, na sa tingin niya ay magbibigay sa kanya ng mas maganda at sopistikadong buhay.

“Hindi na kita kailangan. Hindi ka nababagay sa magiging kinabukasan ko,” ang mga huling salita ni Michael na tumatatak sa kanyang isipan, mas masakit pa sa sampal. Sa isang iglap, ang kanyang mundo ay gumuho. Wala siyang pamilyang malalapitan, walang kaibigan na masisilungan. Ang tanging kasama niya ay ang sanggol sa kanyang sinapupunan at ang bigat ng pagtataksil sa kanyang dibdib.

Sa gitna ng kawalan ng pag-asa, natagpuan ni Chinello ang kanyang sarili sa isang abandonadong gusali, ang naging una niyang kanlungan. Doon, sa gitna ng alikabok at katahimikan, gumawa siya ng isang pangako. Hindi para sa kanyang sarili, kundi para sa kanyang hindi pa isinisilang na anak. “Maging matatag ka,” bulong niya sa kanyang tiyan. “Lalaban tayo.”

Ang paghahanap ng trabaho habang buntis ay isang hamon. Sa bawat pintong kanyang kinatok, isang pagtanggi ang kanyang natatanggap. Ngunit ang tadhana ay may inilaan para sa kanya. Nakilala niya si Mama Adoney, isang matandang nagtitinda ng prutas na may ginintuang puso. Nakita ni Mama Adoney ang determinasyon sa mga mata ni Chinello at inalok ito ng pagkakataong magtinda kasama niya. Higit pa rito, binigyan niya si Chinello ng isang lugar na matutuluyan. Sa unang pagkakataon sa loob ng mahabang panahon, nakaramdam si Chinello ng pag-asa.

Sa tulong ni Mama Adoney, isinilang ni Chinello ang isang malusog na batang lalaki. Pinangalanan niya itong Ama, na ang ibig sabihin ay “Siya na gumawa ng mga dakilang bagay.” Ngunit ang kanilang pagsubok ay hindi pa tapos. Nagkasakit si Ama ng meningitis, at ang kanilang naipong pera ay halos hindi sapat para sa pagpapagamot. Sa sandaling iyon, habang pinagmamasdan ang kanyang anak na nakikipaglaban para sa buhay nito, muling nangako si Chinello sa sarili: hindi na siya muling magiging mahina at walang magawa.

Mula sa karanasang iyon, nagsimula ang pagbabago. Ginamit ni Chinello ang kanyang talento sa pagluluto at nag-umpisa ng isang maliit na catering business, naghahatid ng mainit na pagkain sa mga construction worker. Ang kanyang masarap na luto at sipag ay mabilis na nakilala. Ang maliit na negosyo ay lumago at naging isang restaurant na tinawag niyang “The Golden Pot.” Ito ay naging simbolo ng kanyang pagbangon mula sa abo.

 

Pinalaki ni Chinello si Ama na may pagmamahal at mga aral sa buhay. Tinuruan niya itong maging matalino, masipag, at higit sa lahat, mapagpatawad. “Huwag kang magtanim ng galit,” madalas niyang sabihin. “Ang galit ay lason na ikaw mismo ang iinom.” Si Ama ay lumaking isang matalinong bata, nagtapos ng engineering na may pinakamataas na karangalan.

Samantala, ang buhay na pinili ni Michael ay nagsimulang magkalamat. Ang kinang ng buhay kasama si Cynthia ay huwad pala. Si Cynthia, na puno ng kasakiman, ay gumawa ng paraan para idiin si Michael sa kasong embezzlement. Nahatulan si Michael at nakulong ng walong taon.

Pagkalabas niya ng kulungan, wala na siyang babalikan. Ang kanyang kayamanan ay nawala, at iniwan na siya ni Cynthia. Ang dating mayabang na negosyante ay isa na ngayong pulubi sa lansangan, puno ng pagsisisi at hinahabol ng mga alaala ng pamilyang kanyang itinakwil.

Isang araw, sa isang hindi inaasahang pagtatagpo, nakita ni Ama, na ngayon ay isang matagumpay na consultant, ang isang marungis na pulubi sa labas ng kanyang opisina. Dahil sa habag, at hindi nakikilala na ito pala ang kanyang ama, inalok niya itong kumain sa isang pamilyar na lugar—sa “The Golden Pot.”

Sa loob ng restaurant, nagtama ang mga mata nina Chinello at Michael. Ang oras ay tila huminto. Ang galit na matagal nang kinimkim ni Ama ay sumabog. “Ikaw ang lalaking nag-abandona sa amin!” sigaw niya, ang kanyang boses ay puno ng sakit at hinanakit ng maraming taon.

Ngunit si Chinello, sa kanyang walang hanggang karunungan, ay nanatiling kalmado. “Anak,” sabi niya, “matagal ko na siyang pinatawad. Ginawa ko iyon para sa sarili kong kapayapaan.” Hinikayat niya si Ama na gawin din ito.

Pagkatapos ng isang matinding panloob na pakikibaka, tumingin si Ama sa kanyang ama. Pinatawad niya ito, hindi para kay Michael, kundi para sa kanyang sarili. Upang mapalaya ang sarili mula sa bigat ng nakaraan. Tinulungan niya si Michael na makapasok sa isang rehabilitation center para sa mga dating bilanggo, binibigyan ito ng pagkakataong magbagong-buhay.

Makalipas ang limang taon, si Chinello ay isa nang respetadong negosyante, si Ama ay may sarili nang pamilya, at si Mama Adoney ay maligayang nabubuhay kasama sila. Si Michael naman ay tahimik na bumuo ng kanyang buhay, nagtatrabaho bilang isang security guard.

Ang kuwento ni Chinello ay isang patunay sa hindi matatawarang lakas ng pag-ibig ng isang ina. Ipinakita niya na kahit sa pinakamatinding pagtataksil at paghihirap, ang determinasyon, sipag, at higit sa lahat, ang pagpapatawad, ay may kapangyarihang bumuo ng isang magandang buhay na mas matibay kaysa sa anumang sakit ng nakaraan.