NAKAGIMBAL! HINDI si PBBM, Kundi ANG BATAS: Ang Tunay na Balakid sa Nagkakagulong PDP Laban

 

Sa gitna ng patuloy na ingay ng pulitika, kung saan ang bawat galaw ng mga lider ay nakatutok sa pambansang entablado, may isang kuwento ng tunggalian na tila hindi nasasalamin nang buo sa mga ulo ng balita. Ito ang dramatikong paghaharap ng isang paksyon ng Partido Demokratiko Pilipino–Lakas ng Bayan (PDP Laban) hindi kay Pangulong Ferdinand “Bongbong” Marcos Jr. (PBBM), kundi sa isang mas malaki, mas matigas, at hindi inaasahang balakid: ang Batas—ang mismong pundasyon na kanilang sinumpaang pangangalagaan.

Ang pag-aaral sa kasalukuyang sitwasyon ng paksyon na kaalyado ni dating Pangulong Rodrigo Duterte ay nagbubunyag ng isang nakagigimbal na katotohanan: ang kanilang pakikibaka ay hindi tungkol sa pag-alsa laban sa kasalukuyang administrasyon, kundi isang desperadong pagtatangka na lampasan ang mga legal na hamon at ang kanilang sariling nakalululang pagkakawatak-watak. Ito ang “malaking pader” na hindi lamang humahadlang sa kanilang mga plano, kundi nagbabanta na tuluyang magpaguho sa kanilang hanay.

 

Ang Bangkang Lumulubog: Krisis ng Pagkakaisa sa Loob ng PDP Laban

 

Ang hidwaan sa loob ng PDP Laban ay matagal nang isyung lantaran. Ang partido, na minsang nagtaguyod ng pagbabago, ay nahahati ngayon sa dalawang pwersa, na ang bawat isa ay humihila sa magkabilang direksyon. Ang sitwasyon ay inihalintulad sa isang “bangka na lumulubog habang pinagtatalunan kung sino ang kapitan,” isang imahe na naglalarawan ng kumpletong kawalan ng direksyon at iisang layunin.

Ang pagkakabahabahagi ay lalong lumabas nang lantarang tuligsain ng ilang miyembro ang mga “reckless na aksyon” ng kampo ng dating Pangulo. Ang mga salitang ito ay hindi lamang kritisismo; ito ay malinaw na pagtatanggi sa prinsipyo ng partido, na nagpapakita na ang alitan ay hindi lamang tungkol sa liderato kundi tungkol sa mismong kaluluwa at ideolohiya ng PDP Laban. Kapag ang isang partido ay nahahati dahil sa prinsipyo, nagiging imposible na itago ang katotohanan na ito ay nagpapahina at nagiging hadlang sa sarili nitong tagumpay.

Ang pagkakawatak-watak na ito ay hindi lamang pulitikal, kundi ito rin ang nagbigay-daan sa legal na kahinaan. Sa pagkawala ng iisang boses at paninindigan, ang mga aksyon ng isang paksyon ay madaling nababatikos at nalalantad sa matinding pagsisiyasat, lalo na kung ang mga aksyon na ito ay salungat sa prinsipyong legal na dapat nilang pinangangalagaan. Ang kawalan ng pagkakaisa ay nag-alis sa kanila ng kolektibong kalasag, na ngayon ay nagdudulot ng tiyak na pagbagsak.

Ang Legal na Pagkubkob: Kung Kailan Nagiging Kalaban ang Batas

 

Ang tunay na hamon na kinakaharap ng paksyong ito ng PDP Laban ay nag-ugat sa serye ng mga alegasyon at legal na kaso. Sa isang bahagi, mayroong mga seryosong akusasyon tungkol sa pagpopondo sa mga imbestigasyon, na umano’y nanggaling sa mga “anomalous flood control projects.” Sa kabilang banda, may mga detalye tungkol sa dalawang daang (200) kontrata na nakuha ng mga kaanak at kaalyado noong panahon na ang dating Pangulo ay alkalde at kalaunan ay presidente.

Ang isyu ay hindi na pulitikal na debate. Ito ay naging isang pormal na paghaharap sa harap ng hustisya. Ang mga nag-akusa ay hindi nagkukulang sa pagpapakita ng ebidensya at pormal na naghain ng mga kaso—lokal man o sa International Criminal Court (ICC). Ito ang konkretong manipestasyon ng “batas” bilang isang pader na hindi masisira.

Para sa mga target ng mga kasong ito, ang tanging tugon ay ang pag-divert ng atensyon, paghahanap ng panibagong ingay, o paggigiit na sila ay inaatake para lamang masira ang kanilang mensahe. Gayunpaman, ang pagpilit sa mga akusado na harapin ang mga kasong legal at magbigay ng konkretong sagot, sa halip na pulitikal na retorika, ay nagpapatunay na ang labanan ay umabot na sa isang antas na hindi na kayang takasan ng karaniwang pulitika.

Hindi si PBBM ang direktang naghahain ng mga kaso. Ang sistema ng hustisya, na binubuo ng mga batas, ebidensya, at pormal na proseso, ang siyang umiiral. Habang si Pangulong Marcos ay “nananatili sa anino ng konstitusyon” at nagpapakita ng kalmado at matatag na liderato, ang kanyang mga kalaban ay tila kumakapit sa “manipis na hibla ng emosyonal na panawagan” at lalong nalulubog sa komplikasyon ng kanilang sariling mga legal na isyu. Ang kanilang desperasyon ay nagbubunga ng kawalang-direksyon, na nagpapahiwatig na sila mismo ang nahuhulog sa mga patibong na kanilang nilikha.

 

Ang Panawagan sa People Power: Isang Desperadong Panaghoy

 

Ang isa sa pinakamalaking kontrobersya na lumabas sa paksyon na ito ay ang panawagan para sa isang People Power rally sa EDSA Shrine. Ang tanong ay: Ano ba talaga ang layunin nito? Depensa ba sa mga nakabinbing kaso? Pag-alsa laban kay PBBM? O simpleng paglikha ng ingay upang magmukhang may ginagawa?

Ang mismong konsepto ng People Power ay nakaugat sa tunay at kusa na damdamin ng masa—hindi sa personal na interes o dikta ng ilang pulitiko. Subalit, ang pag-iral ng panawagang ito ay tila hindi na sinusuportahan ng marami. Simple lang ang sagot: ang mga Pilipino ay pagod na. Pagod na sila sa “pulitika ng kaguluhan.” Ang pagod na ito ay nagmumula sa walang humpay na bangayan, pagbato ng putik, at mga isyung hindi naman nakatutok sa pagpapaunlad ng bansa.

Para sa marami, ang panawagan sa EDSA ay nakikita bilang isang self-serving na hakbang, isang paraan lamang upang gamitin ang emosyon ng publiko bilang panangga sa mga legal na responsibilidad. Kapag ang isang “people power” ay walang puso at walang matibay na batayan sa tunay na hinaing ng bayan, ito ay nagiging ingay na walang saysay. Ang pagkawala ng masa sa likod ng panawagan na ito ay nagpapakita na ang mga Pilipino ay mas gusto ang kalmado at masinop na pagresolba sa mga problema, sa ilalim ng gabay ng Batas, kaysa sa walang kabuluhang pag-aalburuto sa lansangan.

Ang paksyon ay nananatiling walang malinaw na estratehiya kung paano babanggain ang pader ng Batas. Paano nila malalampasan ang legal na sistema kung ang kalaban nila ay ang mismong pundasyon nito? Ang kanilang retorika ay malakas, ngunit ang kanilang mga hakbang ay tilang mga patibong na sila mismo ang nahuhulog.

Ang Propesiya ng Pagbagsak: Ang Batas ng Pagkakabahabahagi

 

Ang pinakamalalim na pagsusuri sa krisis na ito ay matatagpuan hindi sa mga political science textbooks, kundi sa isang matandang katotohanan: “Ang bawat kaharian na nagkakabahabahagi laban sa kanyang sarili ay mawawasa.” Ito ang matinding babala na sinipi sa kuwento, na perpektong naglalarawan sa sitwasyon ng PDP Laban.

Ang anumang grupo o organisasyon, lalo na ang isang pambansang partido pulitikal, na nahahati sa sarili nito ay humaharap sa tiyak na pagbagsak. Ang pagkakawatak-watak ay nagpapamalas ng kakulangan ng iisang direksyon at layunin. Ito ang nagiging pinakamalaking hadlang sa kanilang kakayahang magtagumpay sa anumang larangan, lalo na sa pulitika kung saan ang pagkakaisa ay susi.

Ang tunay na liderato ay hindi dapat nakabatay sa pansariling interes, o sa pagtatanggol sa mga indibidwal na may mga kasong nakabinbin. Sa halip, ito ay dapat nakatuon sa kapakanan ng nakararami at sa pagtiyak na ang bawat hakbang ay makatarungan at umaayon sa batas. Sa huli, ang pagkilala sa Batas bilang pinakamataas na kapangyarihan ay siyang nagtatakda ng tunay na matagumpay na pamamahala.

Kung ipipilit ng paksyon ang isang “people power” na walang puso at walang batayan, ang tunay na magtatagumpay ay hindi ang kanilang kampo, kundi ang sistema mismo na kanilang binabatikos—ang sistema ng batas at hustisya na dapat sana ay nagsisilbi nilang kalasag. Ang hamon sa kanila ay muling hanapin ang kanilang pundasyon at muling pag-isipan kung para saan at para kanino ang kanilang mga ginagawa.

Sa huli, ang kuwento ng PDP Laban ay isang malaking babala sa lahat ng pulitiko: hindi ang mga personal na bangayan o ang pagpapalit ng administrasyon ang nagpapabagsak sa iyo. Ang nagpapaguho sa isang sistema ay ang kawalang-galang sa batas, ang pagkabalewala sa boses ng bayan, at ang pagkakabahabahagi ng sarili mong tahanan. Sa Pilipinas, kung saan ang demokrasya ay patuloy na nagbabago, nananatiling ang Batas ang pinakamalaking pader—hindi ang kalaban, kundi ang sukatan ng tunay na kapangyarihan at integridad. Ang sinumang tangkain itong sirain ay tiyak na babagsak, hindi dahil sa pulitika, kundi dahil sa sarili nilang kawalang-disiplina sa harap ng itinatag na kaayusan.